جایگاه قاعده نفی سبیل در اندیشه امام خمینی
نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
دانش آموخته سطح چهار جامعة المصطفی العالمیة
چکیده
مقاله حاضر به بررسی یکی از قواعد محوری که استراتژی یک نظام اسلامی را در بعد سیاست خارجی، تعیین می‌کند می پردازد.
قاعده نفی سبیل یکی از قواعد و اصول حاکم بر سیاست خارجی اسلام، که بر تمام روابط خارجی و بین المللی اسلام در زمینه های گوناگون نظامی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی حاکمیت دارد و کلیه روابط مسلمانان باید بر اساس آن برنامه ریزی شود، امام خمینی(ره) به عنوان سیاستمدار، که دیدگاه های خویش را با استناد به اصول و قواعد فقهی ارائه می نمود، در باب دپلماسی اسلامی و روابط خارجی کشورهای مسلمان با دیگر کشور های دنیا صاحب اندیشه ای است که می تواند مبنای اموزه های سیاسی اسلام قرار گیرد. منظور از دپلماسی اسلامی در واقع شیوه های تجویز شده در مبانی شرع مقدس اسلام در خصوص نحوه اجرای سیاست خارجی از سوی حکومت اسلامی به طرق مسالمت آمیز از قبیل مذاکره، گفتگو و اعزام نمایندگان سیاسی برای توسعه روابط دپلماتیک کشور اسلامی با سایر ملل و حکومت های غیر متخاصم است.
در این خصوص شایسته است اصولی نظری دیپلماسی به معنای مبانی و بنیاد های که شالوده روابط دیپلماتیک یک کشور مسلمان را تشکیل می دهند، مورد پردازش قرار گیرد تا از رهگذر تبیین اصولی چون نفی سبیل، دعوت، تولی، تبری، تألیف قلوب و پایبندی به قرار داد ها عرف بین المللی،
این اصل و قاعد ای محکم فقها ضامن حفظ استقلال اسلام و مسلمانان در تمام زمینه هاست؛ از اینرو، باید آن را دقیقاً شناخت و مورد عمل قرار داد تا راه هرگونه اسارت و بردگی سیاسی و فرهنگی و نظامی و مانند آن به روی مسلمانان بسته، و آزادگی و استقلال آنان تضمین شود.
قاعده نفی سبیل یکی از قواعد و اصول حاکم بر سیاست خارجی اسلام، که بر تمام روابط خارجی و بین المللی اسلام در زمینه های گوناگون نظامی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی حاکمیت دارد و کلیه روابط مسلمانان باید بر اساس آن برنامه ریزی شود، امام خمینی(ره) به عنوان سیاستمدار، که دیدگاه های خویش را با استناد به اصول و قواعد فقهی ارائه می نمود، در باب دپلماسی اسلامی و روابط خارجی کشورهای مسلمان با دیگر کشور های دنیا صاحب اندیشه ای است که می تواند مبنای اموزه های سیاسی اسلام قرار گیرد. منظور از دپلماسی اسلامی در واقع شیوه های تجویز شده در مبانی شرع مقدس اسلام در خصوص نحوه اجرای سیاست خارجی از سوی حکومت اسلامی به طرق مسالمت آمیز از قبیل مذاکره، گفتگو و اعزام نمایندگان سیاسی برای توسعه روابط دپلماتیک کشور اسلامی با سایر ملل و حکومت های غیر متخاصم است.
در این خصوص شایسته است اصولی نظری دیپلماسی به معنای مبانی و بنیاد های که شالوده روابط دیپلماتیک یک کشور مسلمان را تشکیل می دهند، مورد پردازش قرار گیرد تا از رهگذر تبیین اصولی چون نفی سبیل، دعوت، تولی، تبری، تألیف قلوب و پایبندی به قرار داد ها عرف بین المللی،
این اصل و قاعد ای محکم فقها ضامن حفظ استقلال اسلام و مسلمانان در تمام زمینه هاست؛ از اینرو، باید آن را دقیقاً شناخت و مورد عمل قرار داد تا راه هرگونه اسارت و بردگی سیاسی و فرهنگی و نظامی و مانند آن به روی مسلمانان بسته، و آزادگی و استقلال آنان تضمین شود.
کلیدواژه‌ها
)